وقتی به بلک متال نروژی اوایل دهه نود فکر می‌کنید، معمولاً آشوب، تاریکی و سروصدا توی ذهنتون میاد. ولی Forgotten Woods فرق داشت. اولین آلبوم بلندشون As the Wolves Gather سال ۱۹۹۴ از طریق No Colours Records منتشر شد و حس از جایی سردتر و تنهاتر اومده رو میده، نسبت به اون چیزی که بلک متال نروژی اون زمان صدا می‌داد. این آلبوم درباره‌ی خشم یا قدرت نیست. درباره‌ی خستگیه. آلبوم با قطعه‌ی “Eclipsed” شروع میشه و از همون اول حس می‌کنی یه چیزی فرق داره، اما به شکل خوب. صدا خامه، ریف‌ها هی تکرار می‌شن تا جایی که انگار دارن از هم می‌پاشن. درام چیزی رو جلو نمی‌بره، فقط ریتم رو نگه می‌داره. همه‌چیز انگار داره آرام آرام فرو می‌ریزه، ولی همین کار می‌کنه و درست حس میشه. چیزی که توی این آلبوم برام جالبه اینه که نمی‌خواد شیطانی یا ترسناک باشه. فقط حس انسانی و ناامید داره. “Through Dark and Forgotten Valleys” شبیه کسیه که خیلی زل زده به دیوار، گم شده و پر از ناهماهنگیه. گیتارها ملودی‌های غمگینی تکرار می‌کنن که انگار توی زمان گم شدن. هیچ اوج و لحظه‌ی بزرگی وجود نداره. فقط تو رو هر بار عمیق‌تر می‌کشه تا وقتی آهنگ تموم میشه و می‌فهمی هنوز توی همون حال خاکستری موندی. بیس اینجا نسبت به بیشتر کارای اوایل بلک متال برجسته‌تره. Rune Vedaa خط‌های آهسته‌ای می‌زنه که یه تپش عجیب به همه چیز میده. صدای خواننده داستان خودش رو داره. گاهی شیطانی به نظر می‌رسه، گاهی نه. صداش می‌شکنه و کش میاد و هیچ افکتی هم روش نیست که چیزی رو پنهان کنه. این نوع وکال شبیه آخرین تلاش یه نفر برای فریاد زدن قبل از اینکه کاملاً از پا بیفته. همون چیزیه که به این آلبوم قدرت میده. حس واقعی داره، گاهی حتی زیادی واقعی. قطعه‌ی عنوانی As the Wolves Gather بهترین نمونه برای نشون دادن روح این آلبومه. هیچ بالا و پایین یا انفجاری نداره، فقط همون ایده رو مدام تکرار می‌کنه. شبیه یه مجازاته، نه یه اجرا. قطعه‌ی آخر Dimension of the Blackest Dark همون خلأ رو تا پایان حفظ می‌کنه. هیچ حس پایان واقعی‌ای وجود نداره، فقط تموم میشه، مثل بعضی وقت‌ها زندگی. این آلبوم قبل از اون بود که کسی از واژه‌ی بلک متال افسرده استفاده کنه. Forgotten Woods این سبک رو عمدی اختراع نکرد، فقط خودشون بودن. واسه همینه که صداش متفاوته. هیچ ادا و اصولی نیست، فقط سرمای واقعی و بی‌اعتنایی محض. حالا هم که As the Wolves Gather رو گوش می‌دی، هنوز حس عجیبی داره. نه شوکه‌کننده‌ست، نه خشن، فقط خالی‌ت می‌کنه. خیلی صادقه. Forgotten Woods دنبال شهرت یا صحنه نبودن. اونا چیزی ساختن که پشت به همه چیز کرده، حتی به خودش. و همون باعث میشه هنوز مهم باشه. حالا برو و Joyless رو گوش کن!
