بند برزیلی Helllight در سال 1996 شکل گرفت و یکی از بندهای پیشرو در سبک Atmospheric Funeral Doom Metal است. آلبوم Until the Silence Embraces هفتمین آلبوم این بند و یکی از بهترین آنهاست. این آلبوم شما را با خود به جنگل‌های تاریک آمازون برده و روحتان را سرشار از غم و اندوهی بیکران می‌کند؛ روحی سرد که خواهان مرگ است. فضای هارمونیک این آلبوم نه تنها شنونده را در تنهایی خویش غرق می‌کند بلکه به مانند سفریست که در کابوس‌های شبانه‌اش تجربه می‌کند. انسان همیشه و هرگاه در کشمکش‌های درونی‌اش فرو می‌رود، با آنها با شور و شعف می‌جنگد بلکه به صلحی با خویشتن خویش دست یابد. و این حسی است که شما در این آلبوم تجربه خواهید کرد. آنگاه که سنج‌های درامز در ذهن رخنه کرده و حسی فرازمانی را می‌آفریند و آنگاه که سنگینی و شدت صدای گیتارها، ناب‌ترین سولوهای ملودیک را همراهی می‌کنند، وکال با آن صدای دیوانه‌وارش این خشم عظیم را به آرامی فرومی‌نشاند.
ملودی‌های سنگین این آلبوم، که کم و بیش مانند دیگر بندهای Doom Metal است طرفداران این سبک را راضی خواهد کرد. آلبومی که در پیش روی ماست بسیار منحصربفرد و هوشمندانه است که به اعماق ذهن و روح و روان شنونده رسوخ می‌کند. این آلبوم همچنان خط مشی سه اثر قبلی بند را دنبال می‌کند. لازم به ذکر است که چطور بند Helllight همچنان ذات اصیل خود را حفظ نموده و بدون اینکه اصواتش تبدیل به صداهایی ناهنجار شود، المان‌ها و ابتکارات جدیدی به تدریج، از ابتدا تاکنون، به موسیقی بند اضافه و پرداخته شده است. می‌توان گفت این ابتکارات بیشتر خود را در آلبوم سال 2013 این بند با نام No God Above, No Devil Below نشان داده است. در آلبوم 2015 با نام Journey Through Endless Storms می‌توان توأمان المان‌های اتمسفریک و پراگرسیو را یافت و البته این روند در آلبوم 2018 آنها با نام As We Slowly Fade نیز دیده می‌شود اما با این تفاوت که المان سمفونیک در آن خودنمایی می‌کند. به جرأت می‌توان گفت آلبوم Until the Silence Embraces اوج و نهایت این تکامل است. در 6 ترک این آلبوم شاهد برجسته بودن کیبورد هستیم که هم فضای امبینت مورد نیاز را می‌سازد و هم فضاهای خالی سازها را پر می‌نماید. گیتار بیس بسیار عالی طراحی شده است. درامز بی پروا نواخته می‌شود و نقشی اساسی در آلبوم را ایفا می‌کند.
در ترک Rise Above the Stars کیبورد روند و پیشروی ترک را دیکته می‌کند؛ گاهی اوقات لطیف و اثیری می‌شود و جایی دیگر توأم با حسی از غم و اضطراب. و این شاید دلیلش شرایط و یا حتی دردهایی باشد که در آغوش گرفته‌ایم. ترک Until the Silence Embraces یکی از ترک‌های اصلی و اساسی این آلبوم است؛ ترکی قوی و ملودیک که سبک آن منحصر به خود بند می‌باشد و در یک کلام می‌توان به آن گفت: ماورایی! ترک The Dead Moment که بسیار شبیه به آثار بندهایی چون Ahab و Woebegone Obscured است؛ حزین و افسرده با آکوستیکی زیبا که در آخرین دقایق ترک وزن گیتار الکتریک آن را بالا می‌رود (به مانند فردی که در تاریکی شراب می‌خواهد و افکاری برای همراهی!). ترک Dying Sun اثریست که بیشتر بر Traditional Funeral Doom تمرکز دارد و با همراهی John McGovern بوده است. اندوه تنها واژه‌ایست که می‌تواند ترک Legacy of the Broken Ones را تعریف کند؛ در این ترک هیچ نور یا راهی برای تنفس وجود ندارد بلکه همه چیز در ژرفنای مغاک و تاریکی قُل می‌خورد و مانند ضد انگلی در گورستان امید است! ترک The Ephemeral Auroras تجسمی والا از این آلبوم است. زیباییش نه تنها شما را آزار می‌دهد بلکه روح شما را از هم می‌پاشاند. مغز متفکر بند، Fabio de Paula بار دیگر از تمامی توانایی‌هایش در این آلبوم بهره برده است. گوش دادن به این آلبوم و در عین حال خونسرد بودن تقریباً یک امر محال است. مگر اینکه شما مرده باشید یا اصلاً انسان نباشید! با گوش فرا دادن به این آلبوم چشم‌ها سرشار از احساسات می‌شوند، روح به گوشه‌ای در اعماق وجودتان خواهد خزید و در نهایت شاهد پایان آرام آن خواهید بود.
به طرز عجیبی به آثار بند Helllight نمی‌توان دست رد زد. هر اثر تجربه به خصوص خود را به همراه دارد. آثار این بند را نباید فقط شنید بلکه باید در گذر زمان آنها را حس، مزه‌مزه و تجربه کرد؛ آنطور که هست: بی‌توجه به خودمان و آنچه از غرورمان نشأت می‌گیرد. ما در واقع کودکانی هستیم که تنها در تخیل و تکبر، خودمان را تبدیل به غولی شکست‌ناپذیر کرده‌ایم. در پایان می‌توان چنین گفت که آلبوم Until the Silence Embraces اثری خارق‌العاده، مالیخولیایی و با شکوه است.
ما مردمانی رنجور و آرام،
که اشک‌هایمان مانند باران
و عشق و خاطراتمان در دریای سرد و بی‌مقصد تاریکی روان.
پس آنگاه که پوچی به سویم می‌آید،
چشمانم را ببند، دستانم را بگیر
تا آرامش مرا در آغوش بکشد…
