نور سرد امید

بند اوکراینی White Ward را می‌توان یکی از «شجاع‌ترین» بندهای موسیقی پست-بلک‌متال دانست. شجاع از این بابت که این بند پنج نفره هیچ‌گاه ترسی از نوآوری نداشته‌اند. استفاده‌ی آن‌ها از ساز ساکسوفون ستودنی است و شاید برای نخستین بار باشد که بندی ‌چنین تلفیق ویژه و منحصربفردی از این ساز بادی، سبک دارک جز و فضاسازی‌های دارک نوآر  با موسیقی پست-بلک را خلق کرده باشد. این بند در مسیری است که روزی به یکی از صاحبان سبک در موسیقی متال تبدیل خواهد شد؛ و چه بسا اکنون هم باشد. در هر سه آلبوم بند وجود ساز ساکسوفون مشهود است و سیر پیشرفت آن صعودی می‌باشد.

در آلبوم نخست Futility Report، بند بیشتر در صدد آن است تا تلفیقی از دارک جز با درونمایه‌های نوآر و آوانگارد را امتحان کند و البته در آن کار موفق بودند. خیابان‌های مه‌آلود خالی از عابران، چراغ بی روح ماشین‌ها، سردی، تنهایی، خلسه و خستگی حاصل از سرگردانی احساساتی هستند که در این آلبوم به شما منتقل می‌شود. با همه‌ی این‌ها اما گویی هنوز بند آن‌چه را که می‌خواهد به دست نیاورده است. این نکته را باید اضافه کرد که نمی‌توان آن‌ها را تنها محدود به سبک پست بلک و دارک جز دانست بلکه سبک‌ها و المان‌های دیگری نظیر پست-پانک، آوانگارد، نئوفولک، و حتا اِسلاج نیز به وضوح در موسیقی بند قابل تشخیص است.

موسیقی و فضای آلبوم دوم Love Exchange Failure بسیار به فیلم‌های دیوید لینچ، کارگردان معروف، نزدیک بوده و به جرأت می‌توان گفت، بند این را مدیون ساکسوفونیست چیره‌دستشان، Dima Dudko، است. رؤیاگون و رازآلود بودن، سودازدگی و غم، اسارت و زوال انسان قرن بیست و یکمیِ تنها و غرق در امیال و خواسته‌ها و نیازها و… حس‌هایی هستند که White Ward سعی در انتقال آن به شنونده دارد و به بهترین شکل ممکن آن را اجرا کرده است. موسیقی بند عجیب و نوآورانه‌ است که آن‌ها را از دیگر بندهای شبیه به خودشان در سبک پست-بلک‌متال جدا می‌کند. نه خبری از اشعار کفرآمیز بر علیه دین است و نه خبری از کلیشه‌های معمول بندهای بلک متال. عوض آن، در آلبوم Love Exchange Failure شاهد غمی زیبا! هستیم که با پیانوی دراماتیک جز و ساکسوفونی اندوهناک همراه می‌شود. کاور آلبوم نیز به زیبایی تنهایی و منزوی بودن انسان شهرنشین در دنیای مدرن را به تصویر کشیده است.

اکنون زمان آن می‌رسد تا با این مقدمه به سراغ آلبوم سوم آنها False Light برویم. مهم‌ترین چیزی که این آلبوم را از آلبوم‌های پیشین خود جدا می‌کند تئاترگون و سینماتیک بودن آلبوم است؛ حتا بیشتر از آلبوم دوم. ترک نخست، Leviathan، با حالتی خلسه‌گون آغاز می‌شود و شما را در افکارتان شناور می‌کند اما زیاد طول نخواهد کشید تا پس از یک دقیقه متوجه این هیولای خفته شوید. این ترک را می‌توان دمویی از کل آلبوم دانست زیرا تمامی سبک‌ها و المان‌هایی که در کل آلبوم قرار دارند را می‌توان در این ترک یافت. موسیقی جز، بلک متال خشمگین و افراطی، گیتار لید ملودیک، کلین وکال، پاساژهای متعدد و همینطور استفاده از موسیقی الکترونیک و علی‌الخصوص سینتی سایزر در سراسر این آلبوم جریان دارد. در ترک دوم Salt Paradise از سنگین بودنِ سازها کاسته شده است و بیشتر کلین وکال و گیتارها هستند که خودنمایی می‌کنند. البته از طرفی هم تا حدودی می‌توان رگه‌هایی از سبک Country و Neo-folk را در آن یافت. نکته‌ای که در این میان جالب توجه می‌نماید آن است که این آلبوم شامل 5 ترک تماماً متال و 3 ترک بریج است. Salt Paradise در کنار Echoes in Eternity و Downfall فرصتی به شما می‌دهد تا ذهن خود را آرام و جمع و جور کنید و آماده‌ی ترک‌های بعدی شوید. ترک Phoenix که یکی از بهترین ترک‌های این آلبوم است با فضایی مبهم و مرموز، که توسط گیتار باس و سینتی‌سایزر پرداخته شده، آغاز می‌شود و پس از ملودیک بلکی دیوانه‌وار با همراهی ترومپت شنونده را به وجد می‌آورد. Silent Circle گویی شما را روی آبی آرام شناور نگه می‌دارد و گه‌گاهی نیز امواجی را به سویتان می‌فرستد. پس از 20 دقیقه Echoes in Eternity در میان‌پرده‌ای شما را به آرامش فرامی‌خواند تا کمی ذهنتان را ورز دهد و برای 20 دقیقه‌ی پرتلاطم آماده کند. برای تقریبن 4 دقیقه از فضایی جز-گون و خون‌سردی غیرقابل وصف لذت ببرید. ترک بعدی راوی داستانی استوره‌ای و نمادین است. داستان ترک Cronus درباره‌ی پسربچه‌ای پنج ساله است که توسط پلیس به ضرب گلوله کشته می‌شود. آن‌طور که از نام ترک برمی‌آید، کرونوس در واقع به واسطه قدرت مطلق خود فرزندانش را می بلعد همان‌طور که ماشین سرکوب در هر دولتی این کار را انجام می‌دهد؛ مخصوصاً آن‌که از طرف ایشان احساس خطر هم بکند. نکته مهم آن است که بند توانسته این حس و حال را به‌صورت صوت و به بهترین نحو به شنونده‌اش منتقل کند. حتی در این ترک رگه‌هایی از گاتیک راک نیز احساس می‌شود و صدای وکال میهمان این آلبوم Vitaliy Havrelinko نیز این ترک را منحصربه‌فرد کرده است. اکنون به ترک هم نام آلبوم یعنی False Light می‌پردازیم؛ در این ترک تقریباً 15 دقیقه‌ای شاهد ریف‌ها و پاساژهای آوانگارد، گیتار سولو و کلین وکال زیبای آن هستیم. ترک دیوانه‌وار آغاز می‌شود و پس از گذشت تنها 5 دقیقه شاهد آغاز ترکی دیگر در درون آن هستیم. گویی آن نابودی در Cronus تبدیل به تولدی دیگر در این ترک شده است. ترک Downfall به عنوان پایان‌بندی، شما را در تاریکی مطلق، رها و معلق، به حال خودتان می‌گذارد تا به خویشتن خویش فرو رفته و طعم سقوط را بچشید. در این ترک نیز می‌توان تأثیر بند آلمانی و فیونرال جَز Bohren & der Club of Gore را آشکارا حس کرد و نکته جالب‌تر آن‌که در پس صداها مونولوگی برقرار است و متکلم ماهیت و فلسفه‌ی وجودی بشر را به چالش می‌کشد.
نام بند که در واقع اشاره به اتاق سفید رنگ در بیمارستان‌های روانی دارد به طرزی ماهرانه‌ وضعیت انسان را به‌صورت انتزاعی ارائه داده که پر از رنج و اندوه بوده و در جستجوی یافتن پاسخی تسکین‌بخش برای دردهایش است! و اینجاست که عنوان آلبوم خود را بیشتر نمایان می‎‌سازد: نور کاذب. کاور آلبوم نیز با نام آن همساز و همسان است. تصویر رنگی از خانه‌ای در میان ناکجاآباد و در روشنی محض. شاید این خانه از دور زیبا به نظر بیاید اما از نزدیک ویرانه‌ای بیش نیست؛ و در عین حال آن را می‌توان به ماهیت و ذات بشر نیز تعمیم داد.

White Ward
Facebook | Bandcamp